Friedrich Schiller
Ελπίδα
Όλοι μιλούν αδιάκοπα για ευτυχισμένα χρόνια
και πλάθουν όνειρα χρυσά και με γοργά φτερά,
τους βλέπεις όλους να πετούν και αποζητούν αιώνια
σε κόσμους άλλους μια άφταστη, μια ατέλειωτη χαρά.
Γερνά ο κόσμος με καιρό και πάλι ξανανιώνει,
μα την ελπίδα απ' την ψυχή κανείς δεν ξεριζώνει.
Η ελπίδα μέσα στη ζωή καθένα συνοδεύει,
εκείνη το φαιδρό παιδί για πάντα τριγυρνά,
η μαγική της η μορφή το νέο σαγηνεύει,
το γέρο και ως τον τάφο του εκείνη κυβερνά,
γιατί και αν κλείσει στον τάφο του τού πόνου τη ρυτίδα
και εκεί σιμά στο μνήμα του, φυτεύει την ελπίδα.
Δεν είναι πόθος μάταιος, όνειρο που δε μένει,
ουδέ φυτρώνει άσκοπα σ' ανόητη καρδιά.
Για κάτι τι καλύτερο είμαστε γεννημένοι,
τέτοια φωνή στα στήθια μας ακούγεται βαθιά.
Και ό,τι εκείνη η μυστική ψυχή μας ψιθυρίζει
δεν είναι πλάνη της ψυχής που αδιάκοπα ελπίζει.
