Ποιος είσ’ εσύ

Μυρτιώτισσα

Ποιος είσ’ εσύ

Ποιος είσ’ εσύ που στάθηκες πεισματικά μπροστά μου,
και των ματιών σου τα πετράδια,
σαν πυρωμένα κάρβουνα ξεσκίζουν και τρυπούν
τα τρίδιπλά μου τα σκοτάδια;
Ποιος είσ’ εσύ που τάραξες βαθιά τη μοναξιά μου;

Δε βλέπεις απ’ τον κόσμο αυτό πως είμαι πια φευγάτη;
Μήτε γυρεύω τίποτα, μήτε μπορώ να δώσω.
Τα φλογισμένα μάτια σου του κάκου με πονούν.
Και μονάχα το χέρι να σ’ απλώσω
θα ’ναι κι αυτό μια βδελυρή που δε μου στέκει, απάτη.

Το ντύμα μου το σάρκινο μου το ’λιωσε η ψυχή μου,
κι έπεσε απάνω του βαρύς της λησμονιάς ο λίθος.
Τα γήινα τα στολίδια μου ξεφτήσανε κι αυτά,
κι είν’ η καρδιά σε τέτοιο βύθος!
Φύγε, το δρόμο τώρα πια θα πάρω μοναχή μου!

Είμαι του ίδιου μου εαυτού μια ανάλαφρη σκιά,
νεράκι π’ αργοσώνουμαι μακριά από την πηγή μου.
Γύρισε πίσω, εγώ τραβώ για τ’ άυλα τα νησιά!
Κι αν μου τρυπάει τα σπλάχνα μου του πόθου σου η ματιά,
του κάκου! στάλα αιμάτινη δεν τρέχει απ’ την πληγή μου…